Ömer Faruk KÜÇÜK

Uzun zamandır yazma yolculuğumun ara devresindeydim. Elime kaç kere kalem-defter aldım hatırlamıyorum. Her seferinde en fazla bir iki satır karaladım ve bıraktım. Bir şeyler ham ve eksik hissettiriyordu. Şuan anlıyorum ki klavyede yazmam gerekiyormuş. Kağıdın narinliği, kalemin rengi, yazmak için müsait bir zaman vs. derken yazma fikri beni yoruyormuş. Ne gariptir ki şimdi klavyeden karaladığım bu satırlar sanki bundan bir yüzyıl öncesinin daktilosuymuş gibi hissettiriyor. Hoş, hiç daktilo ile yazı yazmama rağmen.  Konunun başlığı her ne kadar ilk paragrafla alakasız olsa da benim girişlerim böyle oluyor işte. Başlangıçta ufak bir durum değerlendirmesi. Sonrası neden bu şekilde ilerlediği ve asıl konu… Yıllar önce yazma kulübüne ilk katıldığımda henüz hamdım. Şimdinin bir iki arpa tanesi kadar gerisinden bahsediyorum. Hani şu tekerlemelerde olan var ya “Az gittik uz gittik dere tepe düz gittik. Döndük baktık bir arpa boyu yol gittik”. Hem kulüp başkanı olan hem de üniversiteden öğr...